Ścieżka Zerthimona

Krąg Zerthimona to unikalny przedmiot w posiadaniu naszego towarzysza – Dak’kona. Jeżeli nasz bohater jest magiem, może rozpocząć naukę u githzerai. Wystarczy, że zapytamy Dak’kona o magiczne szkolenie, a ten odeśle nas do Kręgu. Klikając na przedmiocie, otworzymy opcje dialogowe – i w zależności od naszej inteligencji i mądrości poznamy Ścieżkę Zerthimona. Poznanie wszystkich kręgów wzmocni Dak’kona, da nam doświadczenie i nauczy nas nowych czarów, niedostępnych u tradycyjnych sklepikarzy.

Nieprzerwany Krąg Zerthimona jest w plecaku Dak’kona. Nie można go wyrzucić ani przenieść do bagażu innego bohatera. Githzerai i Krąg tworzą jedność.

Pierwszy Krąg

Siła tkwi w poznaniu samego siebie. Nauczyłem się, że kiedy ktoś nie zna siebie, jest zgubiony. Staje się narzędziem w rękach innych (wymaga 12 punktów mądrości).

*Wiedz*, że jesteśmy Pierwszym Ludem.

Na początku był chaos. Potem z chaosu wynurzył się Lud. Kiedy Lud *poznał* istotę samego siebie, przestał być chaosem i stał się ciałem. Z pomocą swoich myśli i dzięki *poznaniu* istoty materii, Lud uformował Pierwszy Świat i zamieszkał w nim i *poznaniem* podtrzymywał jego konstrukcję. A jako, że ciało było pojęciem nowym dla Ludu, nie zdołał on *poznać* jego istoty. Ciało wydało na świat nowe myśli. Chciwość i nienawiść, ból i radość, zazdrość i zwątpienie. Wszystkie te twory rozrastały się, żywiąc się sobą wzajemnie, a tym sposobem umysły Ludzi straciły jedność i uległy podzieleniu. Rozbicie to stało się ich karą.

Namiętności zrodzone przez ciało były bardzo silne. Chciwość i nienawiść, ból i radość, zazdrość i zwątpienie – wszystkie one stały się drogowskazami dla wrogich sił. Stawszy się ciałem, Lud popadł w niewolę tych istot, które *poznały* ciało jedynie jako narzędzie podlegające ich woli. *Poznaj*, że bestie te zwane były *Illithidami*.

*Illithidowie* to rasa, która nie była zdolna *poznać* istoty samej siebie. Nauczyli się oni jak sprawić, by inne rasy również nie były zdolne *poznać* istoty samych siebie. Były to istoty pełne macek. Pędzili oni żywot w żywiole ciała i w ciele upatrywali narzędzie własnej woli. Ich krew była jak woda, a ich umysły kształtowane były przez ich myśli. Kiedy *Illithidowie* nawiedzili Ludzi, ci niebawem przestali być Ludem. Stali się niewolnikami.

*Illithidowie* wyprowadzili Lud z Pierwszego Świata i przywiedli go ku Światom Fałszywym. Kiedy zaś Ludzie poczęli pracować pośród tych światów, Illithidowie nauczyli ich Sztuki Ciała. Dzięki Sztuce Ciała, Lud *poznał* istotę straty. *Poznał* istotę cierpienia. *Poznał* istotę śmierci, zarówno umysłowej, jak i cielesnej. *Poznał* istotę tego, co znaczy być bestią wobec bliźnich i pożywiać się ich ciałem. *Poznał* istotę grozy, która płynie z tego, że zachowania takie potrafią przynosić rozkosz.

Nieprzerwany Krąg umożliwia *poznanie* tego, jak Lud zatracił sam siebie. Oraz to, jak potem znów zdołał *poznać* swą istotę.

Drugi Krąg

Nauczyłem się, że brak poznania czegoś może być narzędziem jak ciało czy stal, jeśli – gdy je napotkasz – podejmujesz próbę poznania jego natury i tego, jak zaistniało (wymaga 12 punktów mądrości).

*Poznajcie*, że ciało nie pozostawia śladu na stali. *Poznajcie* wszelako, że stal pozostawia ślad na ciele. W *poznaniu* istoty tych prawd, Zerthimon stał się człowiekiem wolnym.

*Poznajcie*, że istoty pełne macek uczynione były z ciała. *Illithidowie* żywot swój pędzili w żywiole ciała i w ciele upatrywali narzędzi własnej woli. Jednym z miejsc, w których żywioł ciała podlegał woli *Illithidów* były Pola Łupin w Światach Fałszywych. Na Polach tych porzucane były ciała Ludzi, którym *Illithidowie* pożarli mózgi. Człowiecze łupiny o wyżartych czaszkach były nawozem pod trujące ziele zaścielające ziemię. Zerthimon ciężko pracował na Polach, niezdolny *poznać* istoty samego siebie, ani istoty tego, co kryła przed nim przyszłość. Był narzędziem ciała, zaś ciało się temu nie sprzeciwiało.

To tam, na Polach Łupin, Zerthimon zdołał *poznać* istotę świętości stali. Podczas jednego z obrotów, kiedy własnymi rękami uprawiał Pola, Zerthimon znalazł człowieczą łupinę, której mózgu nie wyżarto. Wszelako była martwa. Zerthimonowi trudno było zrozumieć myśl, że jedna z człowieczych łupin zmarła, choć nie posłużyła za pokarm dla *Illithidów*. Z myśli tej zrodziło się jednak pragnienie *poznania* istoty tego, co stało się tej człowieczej łupinie. Tkwiło w niej ostrze, które rozszczepiło kości czaszki. Zerthimon pojął, że to właśnie uśmierciło człowieczą łupinę. Stal pozostawiła swój ślad na ciele, lecz ciało nie pozostawiło śladu na stali.

Zerthimon podniósł ostrze i zbadał jego powierzchnię. Na powierzchni stali dojrzał swoje własne odbicie. To właśnie poprzez własne odbicie, które zobaczył na powierzchni klingi, Zerthimon po raz pierwszy *poznał* istotę samego siebie. Stal była ostra i służyła swemu właścicielowi. Ta właśnie klinga została wzniesiona przeciw Gith, kiedy Zerthimon ogłaszał Oświadczenie o Dwóch Niebiosach. Zerthimon zatrzymał ostrze na wiele obrotów i kierował ku niemu wiele myśli. Używał go w swej pracy na Polach, a korzystając zeń, myślał o tym, jak inaczej można je wykorzystać.

*Illithidowie* byli wszakże potężni. Zerthimon uważał, że nie było takiej rzeczy, której istoty by oni nie *poznali*. Wszelako *Illithidowie* nigdy nie posługiwali się stalą. Ich jedynym narzędziem było ciało. Wszystko dokonywane było w oparciu o ciało, albowiem *Illithidowie*, stworzeni byli z ciała i *poznawali* jego istotę. Ale stal potężniejszy była od ciała. Jeżeli bowiem stal zabiła człowieczą łupinę, znaczyło to, że ciało było słabsze od stali.

To właśnie wówczas Zerthimon *poznał* istotę tego, że ciało ustępuje stali. *Poznawszy* to, Zerthimon *poznał* również to, że stal jest potężniejsza od *Illithidów*. Stal stała się świętością Ludu. *Poznajcie*, iż stal jest świętością, poprzez którą Lud *poznał* istotę wolności.

Trzeci Krąg

Wytrwaj. Poprzez wytrwanie rośnij w siłę (wymaga 14 punktów mądrości).

Przez wiele obrotów Zerthimon pracował ciężko w mrocznych krainach Fałszywych Światów, dla *Illithida* Arlathiego Dwakroć Poległego. Praca ta zdruzgotałaby grzbiety wielu innych, ale Zerthimon pracował dalej, cierpiąc z wyczerpania i udręki. I zdarzyło się, że *Illithid* Arlathii Dwakroć Poległy wezwał Zerthimona przed swoje oblicze. Zarzucił Zerthimonowi, że ten popełnił wykroczenia nierozumnego oporu i tchórzostwa, na szkodę Illithidów. Oskarżenia te były kłamliwe, ale chytry Arlathii chciał tylko *poznać*, czy w Zerthimonie nie mieszka gniew. Chciał *poznać*, czy serce Zerthimona to serce niewolnika, czy serce buntownika.

Zerthimon wolał przyjąć w milczeniu karę *Illithidów*, niżeli zdradzić swą nowo odkrytą siłę. Wiedział, że jeżeli okaże nienawiść, nie przysłuży się niczemu, a za to zaszkodzi innym, którzy myśleli tak jak on. Zerthimon zdecydował się przebyć karę i umieszczono go pośród Słupów Milczenia, i wystawiono na męki, trwające jeden obrót.

Cierpiąc męki na Słupach, Zerthimon przeniósł swe myśli ku miejscu wolnym od bólu, dostępnym dla ducha, nie dla ciała. Przetrwał cały obrót, potem zaś znowu sprowadzono go przed oblicze Arlathii Dwakroć Poległego, Zerthimon wedle zwyczaju wyraził wdzięczność za karę, którą musiał odbyć. Uczyniwszy to, utwierdził się w oczach *Illithida* jako niewolnik, chociaż serce jego pozostało wolne.

Wzniósłszy się ponad własną nienawiść, Zerthimon sprawił, że Arlathii Dwakroć Poległy uznał go za słabego. Lecz kiedy nadszedł czas Wielkiego Powstania, Arlathii był pierwszym *Illithidem*, który *poznał* istotę śmierci z ręki Zerthimona i poległ po raz trzeci.

Czwarty Krąg

Wytrwaj. Kiedy ktoś dokonuje wyboru, by widzieć jedynie to, co leży przed nim, widzi jedynie fragment całości. Jest niewidomy. Tak jak Vilquara zaślepiła obiecana nagroda, tak i 'illithidzi’ ślepi byli na prawdziwe Powstanie. Gdyż kiedy usłyszeli słowa Vilquarra, znów odwrócili swój wzrok, czyż nie? I Powstanie mogło swobodnie wybuchnąć? (wymaga 15 punktów mądrości).

*Poznajcie*, że Wielkie Powstanie Ludu przeciw *Illithidom* było dziełem wielu dziesiątków obrotów. Zebrano wielu z Ludu i sekrecie wyćwiczono ich w sztuce walki z *Illithidami*. Uczyli się, jak osłaniać własne umysły i używać ich jako oręża. Uczyli się świętych prawd miecza, a, ponad wszystko, *poznawali* istotę wolności.

Kilku spośród Ludu *poznało* naturę wolności i przyjęło ją do swych serc. *Poznanie* istoty wolności uczyniło ich potężnymi. Inni zaś wystraszyli się imienia wolności i pozostali cisi. Ale byli i tacy, którzy *poznali* istotę wolności i *poznali* istotę niewoli, lecz wolą ich było, aby Lud pozostał w okowach. Jednym z nich był Vilquar.

Vilquar nie dostrzegał *wolności* w Wielkim Powstaniu, a jedynie interes. Widział, że *Illithidowie* rozmnożyli się na wielu Fałszywych Światach. Było tych światów tak wiele, że spojrzenie *Illithidów* sięgało jedynie na zewnątrz, ku tym, których jeszcze nie pochłonęli. Vilquar dostrzegł, że było wiele rzeczy, z których *Illithidowie* nie zdawali sobie sprawy. Nie dostrzegli oni przygotowań do Wielkiego Powstania.

Vilquar przybył przed oblicze swojego pana – *Illithida* Zhijitarisa i pozwolił mu *poznać* istotę przygotowań do Wielkiego Powstania. Potem Vilquar dodał kolejne kajdany do brzemienia swej niewoli, bowiem zgodził się służyć jako szpieg *Illithidów*. W zamian, zażądał od swego pana nagrody, zaś ten zgodził się to.

Z chwilą zawarcia sekretnego przymierza między Vilquarem a *Illithidami*, nastąpiły czasy mroku. Wiele w tym czasie zdrad popełnił Vilquar i wielu ze swojego Ludu rzucił na pożarcie *Illithidów. I zdało się, że Wielkie Powstanie zemrze przed swymi narodzinami. A *Illithidowie* z zadowoleniem spoglądali na służbę Vilquara.

Lecz pod koniec tego okresu mroku, Zerthimon *poznał* istotę wiarołomstwa Vilquara. *Poznawszy* zaś istotę jego zdrady, Zerthimon nakazał trzymać w skrecie przygotowania, tak, aby Vilquar mógł myśleć, że jego liczne zdrady wreszcie się powiodły i Powstanie upadło. Zerthimon *poznał* istotę tego, że myśl Vilquara mknęła jedynie ku nagrodzie, którą przyobiecali mu Illithidowie. Vilquar widział tylko to, co chciał widzieć.

Z chciwością w sercu, Vilquar przybył przed oblicze Zhijitarisa i opowiedział swemu panu o swoim zwycięstwie. Rzekł mu, że powstanie upadło, a *Illithidowie* mogą znowu skupiać swą uwagę na świecie zewnętrznym. Vilquar pochwalił mądrość, jaką okazali używając go jako szpiega i zażądał od nich przyobiecanej nagrody.

W swej ślepej chciwości Vilquar zatracił *poznanie* istoty tego, dlaczego Lud dążył do wolności. Vilquar zatracił *poznanie* istoty niewoli. Zapomniał, co widzieli w nim i w jego pobratymcach panowie z rasy *Illithidów*. I tak to zdrada Vilquara wobec Ludu przyniosła inną zdradę. Vilquar *poznał* wówczas istotę tego, że gdy skończyła się jego służba dla *Illithidów*, stał się dla nich zbyteczny.

*Illithidowie* sowicie wynagrodzili Vilquara, otwierając jego czaszkę i pożerając jego mózg. Trupa zaś rzucili na Pola Łupin, tak aby jego krew mogła nasączyć dywany trującego ziela.

Piąty Krąg

W mnogości istnieje wielka siła, ale i w jednostce tkwi ogromna moc, gdyż siła jej woli może do siebie wielu przyciągnąć. Siła nie tylko tkwi w poznaniu samego siebie, ale i w poznaniu, jak wywołać ją u innych (wymaga 16 punktów mądrości).

Zerthimon był pierwszym, który *poznał* istotę wolności. Wszelako nie był pierwszym, który *poznał* istotę buntu.

Istotę buntu dane było *poznać* królowej-wojowniczce Gith, pochodzącej spośród Ludu. Gith wiele razy służyła zbrojnie *Illithidom* w wielu Światach Fałszywych, i *poznała* istotę wojny, i wlała miłość do niej w swoje serce. Ona to *poznała* istotę tego, jak powinno się rządzić ludami i jak je podbijać. Ona *poznała* ścieżki mocy i ona *poznała* istotę wykradania z rąk zdobywców oręża, przeciwko któremu byli oni bezbronni. Myśli Gith szły w jednym kierunku, a jej wola i jej ostrza stanowiły jedność.

Kiedy zaś Zerthimon *poznał* istotę duszy Gith, przestał był świadom istoty samego siebie. Słowa Gith były jak płomienie, które ogarniały serca wszystkich, którzy słuchali jej mowy. Usłyszawszy słowa Gith, Zerthimon zapragnął *poznać* istotę wojny. Nie wiedział, jaka siła to sprawia, lecz wiedział, że pragnie połączyć swój miecz z mieczem Gith. Wiedział, że pragnie znaleźć ujście dla swojej nienawiści i podzielić się swym bólem z *Illithidami*.

Gith była jedną z Ludu, ale jej *poznanie* istoty samej siebie była daleko większe, niż jakiekolwiek innego stworzenia, z jakim zetknął się Zerthimon. Gith *poznała* sztukę ciała i *poznała* istotę *Illithidów*, a dzięki tej wiedzy, poznała też istotę tego, jak pokonać ich w otwartej wojnie. Potęga jej wiedzy była tak ogromna, że wszyscy, którzy znaleźli się w pobliżu Gith wnet *poznali* istotę samych siebie.

Nie było nikogo ponad Gith. Jej moc była tak wielka, że sprawiała, że inni poznawali *istotę* własnej mocy. I Zerthimon złożył swój miecz u jej stóp.

Szósty Krąg

Wiem, że oddanie Zerthimona wobec Ludu polegało na tym, że chciał on ochronić ich od samych siebie. Wiedział, że poprzez swoją obsesję kontrolowania i dominacji 'illithidzi’ nie poznali samych siebie. Dlatego też postanowił powstrzymać Gith, nim doprowadzi ona ich Lud do zagłady. We wszystkim musi istnieć równowaga albo całość zostanie zachwiana (wymaga 18 punktów mądrości).

Na Spopielonej Równinie, Zerthimon rzekł Gith, że nad światem nie może być dwóch niebios. A kiedy rozległy się jego słowa, nadszedł czas wojny.

I stało się, że Lud odniósł zwycięstwo nad swymi panami z rasy *Illithidów*. Tak oto *poznali* istotę wolności. Jeszcze zanim zgasły wszystkie zielone ognie pobojowiska, Gith poczęła mówić o dalszej wojnie. Zgodziło się z nią wielu, których serca przepełnione były żądzą krwi. Gith mówiła nie tyle o pokonaniu *Illithidów*, lecz raczej o ich zgładzeniu. Kiedy zaś wszyscy *Illithidzi* zostaliby już zniszczeni, Gith miała poprowadzić wojnę przeciw wszystkim innym rasom w Sferach.

W sercu Gith rozpaliły się ognie gniewu. Żyła ona wojną i w wojnie *poznała* istotę samej siebie. Pragnęła podbić wszystko, co napotkało jej spojrzenie. Zerthimon wypowiedział słowa, które zapoczątkowały opór przeciw Gith. Zerthimon rzekł Gith, że Lud ich już *poznał* istotę wolności. Teraz zaś powinien raz jeszcze *poznać* istotę samego siebie i naprawić szkody, których dawniej doznał. Zaś słowom Zerthimona przyklasnęło wielu innych z Ludu, albowiem zmęczyła ich wojna przeciw *Illithidom*.

*Poznajcie*, że serce Gith i serce Zerthimona nie zgadzały się. Gith chciała, aby wojnę prowadzono dalej. Aby zniszczono wszystkich *Illithidów*. Aby ich ciała zniknęły. Wtedy Lud mógłby ogłosić się panem na Fałszywych Ziemiach. Gith powiedziała Zerthimonowi, że w tej kwestii ich serca nigdy nie będą zgodne. A słowa jej były zimne jak naga stal.

I Zerthimon ogłosił Oświadczenie o Dwóch Niebiosach. A zaraz po jego słowach nadeszła wojna.

Siódmy Krąg

Mówi on o czasie jako sprzymierzeńcu, nie wrogu. Mówi, że cierpliwość jest w stanie z nawet najmniejszych znaczących wysiłków wycisnąć broń, która może przeszyć serce imperium. Twe zwycięstwa mogą mieć małe znaczenie, z czasem jednak uzyskać możesz ogromne zwycięstwo (wymaga 19 punktów mądrości, 16 inteligencji).

*Poznajcie*, że Wielkie Powstanie Ludu przeciwko *Illithidom* było dziełem długiego czasu. Wielu z Ludu przeżyło swe żywoty i zmarło, zanim przygotowano Wielkie Powstanie.

Fundamenty Wielkiego Powstania wznoszono powoli. Zbierano stal, aby można nią było pozostawić ślady na ciele *Illithidów*. Rozwinięto sposoby *poznawania* poruszeń Illithidów, na początku słabe i zawodne, potem zaś silniejsze, niczym krzepki młodzieniec wyrastający ze słabego dziecka. Zaś kiedy *poznano* istotę poruszeń Illithidów, czujnie ich obserwowano. Obserwacja ta pozwoliła bowiem na *poznanie* istoty umysłów *Illithidów*.

Kiedy zaś *poznano* istotę umysłów Illithidów, zebrano wielu spośród Ludu i w sekrecie nauczono ich sposobów osłaniania własnych umysłów i sposobów używania umysłów jako narzędzi walki. Nauczono ich świętych prawd stali, zaś nade wszystko, pozwolono im *poznać* istotę wolności.

Wszelako rzeczy takie nie przyszły od razu. *Poznawanie* istoty wielu rzeczy było powolne, zaś brzemię czasu ciążyło wszystkimi jednakowo. Od *poznania* istoty odbicia w ostrzu stali, poprzez *poznanie* istoty posługiwania się własną wolą, aż po poznanie *istoty* postrzegania własnej woli. Wszystkie te rzeczy i wiele innych z wolna *poznawał* Lud. I po pewnym czasie *poznał* wszystko.

Ósmy Krąg

Mówi on o koncentracji i dyscyplinie… O tym, jak brak poznania samego siebie jest w stanie fizycznie rozproszyć człowieka. Mówi też o słabościach, które takie rozproszenie powoduje. Wydaje mi się, iż mówi on, iż należy nie tylko poznawać samego siebie i czerpać z tego siłę, ale również to, że poprzez koncentrację ujawnić można czułe punkty twojego wroga (wymaga 19 punktów mądrości, 18 inteligencji).

*Poznajcie*, że podzielony umysł dzieli również duszę. Wola i dłoń muszą być jednym. *Poznawszy* istotę tego, staniecie się silni.

*Poznajcie*, że czyny wasze muszą iść za głosem szczerości, z głębin waszego serca. Nie próbujcie czynami sprzeniewierzać się swemu sercu, bowiem droga taka zaprowadzi was ku nieszczęściom. *Poznajcie*, że bez wielkiego cierpienia, Wielkie Powstanie nigdy by nie doszło do skutku, a Lud nigdy by nie *poznał* istoty samego siebie.

*Poznajcie*, że nie ma we wszystkich światach potęgi większej niźli jedność. Kiedy wszyscy *poznają* istotę jednego zamierzenia, kiedy dłonie wszystkich poprowadzi jedna wola, a czynom wszystkich będzie przyświecać jeden cel, Sfery zostaną wzruszone w swych podstawach.

Podzielony umysł to umysł, który nie jest zdolny *poznać* istoty samego siebie. Podzielony umysł rozczepia ciało. Kiedy w umyśle jest jeden zamiar, ciało rośnie w siłę. *Poznawajcie* istotę tego i rośnijcie w siłę.