Panteon bóstw

Ludzie oddają cześć wielu bogom, lecz zwykle wybierają tych, których domena najlepiej współgra z ich własną życiową ścieżką. Rolnicy szukają opieki bóstw światła, plonów i deszczów, zaś wojownicy modlą się do panów bitwy i fortuny. Jednak gdy wymagają tego okoliczności, większość ludzi nie sili się na monoteizm: rolnik zacznie wznosić modły do boga wojny, kiedy jego ziemie zostaną najechane przez wroga, a wojownik poleci swoją duszę bogu plonów, głodując pośród dziczy.

Bogowie nie są w większości ani dobrzy, ani źli. Stoją gdzieś pomiędzy, w czym przypominają trochę bogów ziemskiej starożytności. Każdy postępuje według sobie tylko znanego planu ‒ dla śmiertelników oznacza to czasem pomoc i miłosierdzie, a czasem coś zgoła odwrotnego.

Świat należy do śmiertelników – w miarę upływu stuleci udało im się przejść daleką drogę ku poznaniu samych siebie i zgłębieniu tajemnic własnych dusz. Dlaczego więc nadal oddają cześć bogom? Dla wielu religijność to kwestia szacunku i tradycji. Uznają bogów za swoich stwórców i nie chcą sprzeciwiać się ich woli – zwłaszcza wiedząc, że w przeszłości stwórcy zwykli karać jednostki  (a czasami całe narody) za wszelkie przejawy buntu czy zwątpienia.

Dla innych praktykowanie wiary ma wymiar karmiczny. Powszechne jest przekonanie, że jeżeli dusza wkroczy do królestwa zadowolonego boga, umieści on ją w ciele kogoś, kogo czeka dobre życie. Sprzeciwianie się zaleceniom religii oznaczałoby więc bezsensowne narażanie swojego pośmiertnego wcielenia na duchowy zamęt i bezcelową tułaczkę. Pojawiają się nawet spekulacje, jakoby dusze niewiernych miały się stawać obiektem swoistej „loterii,” w której może im przypaść w udziale żywot dużo gorszy od poprzedniego. Według innej jeszcze teorii brak wiary sprawia, że dusza po śmierci zwyczajnie się rozpada.

Woedica ‒ „Wygnana Królowa”

Woedica posiada wiele imion: mówią na nią „Wygnana Królowa”, „Spalona Królowa”, „Dusicielka”, „Spoiwo Przyrzeczeń” [ang. Oathbinder]. Jej domeny to sprawiedliwość, prawo, przysięgi oraz obietnice, (prawowita) władza, hierarchia, pamięć i zemsta.

Kapłanki Wygnanej Królowej służą jako jurystki i sędziny w miasteczkach i zurbanizowanych ośrodkach. Najbardziej ambitne wśród nich zostają doradczyniami królów i lordów. Są szczególnie ważne dla Imperium Aedyru, gdzie według tradycji zawarcie jakiegokolwiek kontraktu biznesowego wymaga ich zgody. Czciciele Wygnanej Królowej należą zwykle do wyższych klas, jednak każdy, kto miłuje tradycję i z rozrzewnieniem wspomina minione dzieje znajdzie w jej ramionach spokój i ukojenie.

„Gdy Woedica odzyska utracony tron” to popularne powiedzenie pośród jej wyznawców. Nawiązuje ono do utopijnej przyszłości, w której społeczeństwo będzie powtórnie należycie rządzone, a Królowa powróci, by objąć prawowitą władzę nad bogami.

George Ziets o „Dusicielce”:

Jednym z pierwszych obrazów, jakie pojawiły mi się w głowie podczas rozmyślań nad bóstwami był wizerunek starszej kobiety ‒ pozbawionej tronu królowej ‒ wędrującej pustą drogą w podartych szatach. Pomimo wszystkich cierpień, jakich zapewne doświadczyła, wciąż nosiła się z pewną niezłomną godnością, a w dłoni dzierżyła ciężką księgę praw.

Czułem, że ta bogini mogłaby objąć władaniem wiele różnych domen i podobała mi się myśl, że przed utratą tronu mogła być nawet (przynajmniej w swoim własnym mniemaniu) „prawowitą królową” wszystkich bogów. Takie założenie otwierało nowe możliwości interpretacji wielu spraw śmiertelników.

Co więc wiemy o Wygnanej Królowej? Zdaniem jej wyznawców, przewodziła ona kiedyś wszystkim bogom. Jeśli rzeczywiście tak było, musiała zostać odsunięta od władzy w bardzo zamierzchłej przeszłości. Dzisiaj nie posiada wśród bogów żadnych prawdziwych sojuszników ‒ wciąż jednak wierzy, że wszyscy powinni jej służyć. W świecie śmiertelników przybiera postać Dusicielki ‒ starej kobiety o szorstkiej skórze, ubranej zawsze w podarte królewskie szaty. Ukazuje się na pustych szlakach lub w wyludnionych uliczkach, by mordować tych, którzy dopuścili się złamania przysięgi.

Galawain

Galawain to patron łowów w każdej postaci, czczony przez istoty głodne życia i przygód. Jego wyznawcami zostają pionierzy, poszukiwacze skarbów, odkrywcy, a nawet uczeni, z których wielu nosi na szyi lub nadgarstku rzeźbiony symbol psiego czerepu. Galawain to również opiekun dzikiej, nieokiełznanej przyrody, w której polowanie przybiera najczystszą formę ‒ codziennej batalii o przetrwanie.

Eothas

Aedyrska nazwa dla boga światła i odkupienia. Chociaż kult Eothasa jest wciąż popularny w Imperium Aedyru i Readceras, wiara w niego została zakazana w większości miast Dyrwood ‒ wszystko za sprawą wydarzeń związanych z Wojną Świętych, która swój moment kulminacyjny miała w Cytadeli Halgota. Mimo że Eothas niegdyś regularnie porozumiewał się ze swoimi wiernymi, nie zrobił tego od czasu śmierci Waidwena w Wojnie Świętych przed dwustoma laty.

Pewnego dnia farmer o imieniu Waidwen ogłosił, że Eothas objawił mu się w nocy i nakazał mu ukarać namiestnika aedyrskich kolonii za rządy skutkujące nędzą wśród ludu. Z pomocą innych wyznawców Eothasa farmer obalił kolonialną władzę, w zamian za co bóg uczynił z niego żywe naczynie dla swej mocy. Jako teokratyczny władca nowego królestwa, Waidwen przeprowadził liczne czystki wśród heretyków i wyznawców innych religii, które ostatecznie stały się przyczynkiem konfliktu zbrojnego z Dyrwood, zwanego Wojną Świętych. Waidwen poniósł śmierć ok. 2808 AI w wyniku eksplozji ciężkiego ładunku wybuchowego na północ od Cytadeli Halgota. Zgon Waidwena sprawił, że Eothas przestał ingerować w sprawy śmiertelników.

Magrana

Aedyrskie imię bogini wojny i ognia. Jej kapłani często korzystają z broni palnej, a niektórzy pomogli skonstruować „Boski Młot”, bombę wykorzystaną do zabicia Świętego Waidwena. Po Wojnie Świętych kult Magran stał się najpopularniejszą wiarą w Dyrwood. W Aedyrze jej symbolem jest płomień, a w Dyrwood ‒ płonąca bomba. Wyznawcy bogini są prześladowani w Readceras.

Berath [Cirono]

Zdarza się, że w różnych częściach świata to samo bóstwo nosi różne imiona. Dobrym przykładem jest tu bóg znany jako Berath w rejonie Aedyru i jako Cirono w Republikach Vailianu ‒ pan drzwi, cykliczności i naprzemienności życia i śmierci. Ludzie często umieszczają lub rzeźbią podobizny Beratha w bramach, oknach i innych „portalach,” zarówno tych rzeczywistych, jak i symbolicznych.

W ruinach Eír Glanfath podróżnicy często natykają się na charakterystyczne, występujące parami posągi: „Caoth i Bhád” i „Bád i Caothaí” („Życie w Śmierci” i „Śmierć w Życiu”). Stojące zawsze naprzeciw siebie wychudzone postacie kobiety i mężczyzny zwykły strzec bram i przejść ‒ niczym dopełniające się nawzajem aspekty Beratha i Cirono.

Abydon

Bóg rzemiosła i kuźni, patron Rycerzy Tygla. Wyznawcy Abydona powinni ciężko pracować, doceniać cudzą pracę i nauczać innych swojego fachu.

Ondra

Bogini wody i księżyca.

Wael

Jest bogiem snów, tajemnic, sekretów i objawień. Zawsze pozostaje nierozpoznany, nawet przez innych bogów – nie posiada określonej płci, ani stałego wyglądu. Pomimo tego, że liczba oraz wygląd oczu Waela ulegają częstym zmianom, jego symbolem jest właśnie oko. Ludzie modlą się do Waela, by ten strzegł ich tajemnic oraz pomógł w rozwikłaniu napotykanych na drodze sekretów. Jego wyznawcy słyną z dziwnych, wręcz niezwykłych praktyk – być może dokonywanych w dobrych intencjach, ale może też bezcelowych.

Skaen

Skaen, znany także jako Cichy Niewolnik, jest bogiem tajonej nienawiści, urazy i brutalnej rebelii. Zwykle przedstawia się go jako niskiego, łysego mężczyznę pokrytego ranami od batoga, z odciętymi uszami i nosem. Na pozór jest on potulny i ma spuszczony wzrok. Jego oczy błyszczą jednak czernią cichej nienawiści, a pięści ma zaciśnięte. Wyznawcy wystarczająco zdesperowani, by wykonywać pewne okropne obrzędy, znają go z objawiania się w postaci makabrycznej inkarnacji zwanej Kukłą. W Jelenioborzu wyznawcy Skaena często są oprawcami i katami, którzy rozkoszują się upadkiem więźniów o wysokim statusie.

Rymrgand

Rymrgand ucieleśnia nie tylko śmierć, ale wszelkie formy upadku – głód, zarazę czy zwykłego pecha. Jest pierwotnym bóstwem – milczącym i nieodgadnionym jak sama śmierć. Ujawnia się przez swoje czyny, nie deklaracje. Istnieją niezliczone opowieści o przerażającym przejściu tego boga przez krainy Eory. Kiedy Zimowa Bestia budzi się ze snu, ostry wiatr i zwierzęce wycie towarzyszą jej na każdym kroku. Gdzie bestia postawi kopyto, tam życie zamienia się w pył. Wyznawcy Rymrganda twierdzą, że nawet żywot innego boga może skończyć się w ciszy, że inni bogowie muszą umykać przed śmiertelną władzą Zimowej Bestii – nie wiemy jednak, czy to prawda.

Hylea

Hylea, znana również jako królowa ptaków, to bogini ptaków i nieba. Hylea odwiedza świat śmiertelników, gdy słyszy krzyki rodzących kobiet. Jeśli kobieta umrze podczas porodu, bogini zabiera jej duszę i czyni z niej ptasią służkę na swoim dworze.